Διαβάσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κ. Αλέκου Κριτικού στην εφημερίδα Το Βήμα. Ο κ. Κριτικός, πρώην στέλεχος της ΕΕ και πρώην γενικός γραμματέας στα υπουργεία Εσωτερικών και Ανάπτυξης αναφέρεται στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με αφορμή μία συνάντηση της διαΝΕΟσις πριν από περίπου ένα μήνα (την Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2019) με θέμα: “Is it possible for governments to invest while sticking to the fiscal rules and reducing the levels of debt?” (είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις να επενδύσουν, διατηρώντας παράλληλα τους δημοσιονομικούς κανόνες και μειώνοντας τα επίπεδα του χρέους;) και ένα βιβλίο.
Στη συνάντηση αυτή προσκεκλημένοι ήταν η κυρία Ράνια Αικατερινάρη, διευθύνουσα σύμβουλος της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας (ΕΕΣΥΠ) και ο Dag Detter, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Detter & Co, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος στο σουηδικό εθνικό επενδυτικό ταμείο την περίοδο των μεταρρυθμίσεων 1998-2001. Παρουσιάστηκαν οι δυνατότητες επωφελούς για τα κράτη και τις κοινωνίες διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας, έφεραν παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία και παρουσιάστηκαν οι τάσεις στη διαχείριση του εθνικού πλούτου.
Ο Dag Detter μαζί με τον Stefan Fölster έχουν γράψει και σχετικό βιβλίο με τίτλο «The public wealth of Nations», όπου αναφέρεται ότι η σωστή διαχείριση του δημόσιου πλούτου θα μπορούσε να αποφέρει στα κράτη πρόσθετα έσοδα 3% του ΑΕΠ ή αντίστοιχο δημοσιονομικό περιθώριο στις κυβερνήσεις. Εμείς να προσθέσουμε πως αυτό σημαίνει ότι από μια σωστή διαχείριση του δημόσιου πλούτου, αφενός εξυπηρετείται το δημόσιο χρέος και αφετέρου αποπληρώνεται όταν τα επιτόκια είναι χαμηλότερα όπως αυτή την περίοδο. Στην παρουσίασή του ο Detter αναφέρθηκε σε αρκετά παραδείγματα εθνικών ταμείων και ταμείων αστικής περιουσίας στην Ευρώπη και στην Ασία, όπως αυτά της Κοπεγχάγης, της Σουηδίας, της Φινλανδίας, της Αυστρίας, της Σιγκαπούρης και του Χογκ Κογκ.
Ο κ. Κρητικός διάβασε αυτό το βιβλίο και το πιο σημαντικό, κατά την άποψη του, όπως σημειώνει στο Βήμα, είναι «η διάλυση των δύο κυρίαρχων μύθων σύμφωνα με τους οποίους η αποτελεσματική διαχείριση του εθνικού πλούτου είναι, κατά μεν τον πρώτο μύθο, νεοφιλελεύθερη και αντίθετη προς τα συμφέροντα της κοινωνίας, κατά δε τον δεύτερο κρατικίστικη προσέγγιση εμφορούμενη από παρωχημένες μαρξιστικές αντιλήψεις. Οι συγγραφείς απορρίπτουν τεκμηριωμένα και τις δύο κατηγορίες, ξεκαθαρίζοντας ότι καμία από τις δύο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Θεωρούν ότι είναι αδιάφορο αν η διαχείριση του εθνικού πλούτου ασκείται από ιδιώτες ή κρατικούς λειτουργούς και ότι αυτό που έχει σημασία είναι η ποιοτική και αποτελεσματική διαχείριση, ώστε να αποδώσει την καλύτερη δυνατή αξία στους ιδιοκτήτες του εθνικού πλούτου, που είναι οι κάτοικοι της κάθε χώρας…».
Ο κ. Κρητικός αναφέρεται επίσης στην ενέργειες που έγιναν για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα, «στο γνωστό ΤΑΙΠΕΔ που, για διάφορες αιτίες δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και στην ίδρυση του Υπερταμείου (Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας – ΕΕΣΥΠ) που συγκεντρώνει κάτω από μία ενιαία θεσμική δομή σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, με στόχο την αποδοτικότερη λειτουργία και αξιοποίησή τους».
Προσθέτει πως «τον αναμφισβήτητα χρήσιμο ρόλο του Υπερταμείου συσκότισε η εργαλειοποίησή του ως αντισυμβαλλομένου στη δανειακή σύμβαση του τρίτου μνημονίου και ως εγγυητή κάλυψης υποχρεώσεων του Δημοσίου που απορρέουν από αυτήν», και ότι η «λειτουργία του Υπερταμείου είναι στρατηγικής σημασίας για την ταχύτερη έξοδό από την κρίση, και βασικός μοχλός ανάπτυξης, υπό τον όρο να απαλειφθούν οι δυσλειτουργίες από την τάση χειραγώγησης των εκάστοτε κρατούντων στην Ελλάδα και στην ΕΕ αφού ο δημόσιος πλούτος ανήκει στον ελληνικό λαό». Τέλος καταλήγει σημειώνοντας ότι «είναι στοιχειώδες καθήκον να σταματήσει η διαστρέβλωση της πραγματικότητας γιατί αυτό που έχει μείνει κοινή γνώμη είναι ένας δαιμονοποιημένος αριθμός: 99 χρόνια. Σκόπιμο ή μη, πάντως λάθος..»
Όλο το άρθρο εδώ.